Adblockers

twitterlinkedin

Eerder geplaatst op Tumblr op 21 september 2015

In jouw top 10 van de meest irritante zaken komt reclame vast en zeker terug. Irritante advertenties, tv-reclames die het bloed onder je nagels vandaag halen of websites die compleet verpest worden door de kleurenkermis die ze verzorgen, het is heel begrijpelijk dat veel mensen graag zouden willen kiezen voor minder of zelfs geen reclame. Aan de andere kant, moeten mediabedrijven zomaar accepteren dat hun verdienmodel volledig buitenspel gezet wordt, of zijn er nog andere mogelijkheden?

Sinds Apple heeft aangekondigd in  iOS 9 adblock apps te gaan toestaan in de Appstore, is de discussie over adblockers volop losgebarsten. Een discussie met een mini-college van Alexander Klopping bij DWDD over het nut ervan, tot een Christiaan van Thillo van de Persgroep (van o.a. de Volkskrant en Trouw) die aangaf juridische stappen tegen de makers van adblockers te willen nemen. Waar Klöpping een beeld schetst van een hele enge mediawereld die allerlei privé-informatie tegen je gebruikt, geeft van Thillo aan dat hij het gebruik van een adblocker een vorm van diefstal vindt. Immers, betaal je niet voor het gebruik van een gratis site of app door advertenties toe te staan? Sites als een Nu.nl moeten immers ergens van betaald worden.

Je kan echter wel de parallel trekken met de piracy-discussies rondom films en muziek. Al heel snel werd elke nuance uit deze discussie weggeslagen door platenmaatschappijen en een stichting Brein die elke vorm van tegenargumenten tegen hun verhaal bombardeerden tot het aanzetten tot diefstal. Na veel jaren geruzie is er relatieve rust ontstaan door de opkomst van een Spotify en Netflix. Er was duidelijk behoefte aan een andere relatie tussen platen- en filmmaatschappijen en de kijker. Ook deze discussie kan worden gezien als een aanzet tot een andere omgang met advertenties. Blijkbaar voelen deze advertenties toch aan als een inbreuk op de privacy of zijn ze voor de bezoeker te irritant. Een duidelijke uitdaging voor de advertentiemakers om aan te gaan, willen ze hun markt verdedigen.

Maken we een terecht punt door te kiezen voor adblockers? In mijn (wellicht gekleurde) ogen niet. Ik vind het te ver gaan om gratis sites waarin ik de content consumeer, niet wat terug te geven voor die consumptie. Op een terras ga je ook niet weg zonder je cola te betalen, als je uitzicht, het weer of de gasten naast je niet geheel zijn bevallen. Aan de andere kant kun je bij de meeste advertenties een melding afgeven, om feedback te geven over de kwaliteit ervan. Je kan daarvoor op het kruisje klikken als je rechtsboven in de advertentie je muis houdt. Deel de feedback met de adverteerder, zodat die betere, minder irritante advertenties kan gaan maken. Het alternatief is namelijk dat gratis sites meer en meer zullen verdwijnen, en je op een andere manier zal gaan betalen voor de content. Want gratis content bestaat namelijk niet.

Ello? Facebook Goodbye?

twitterlinkedin

Eerder geplaatst op Tumblr op 7 oktober 2014.

Vanuit mijn werk kreeg ik de vraag of ik Ello kon reviewen, als het potentiele nieuwe Facebook, of toch niet. Lees hieronder wat ik ervan vind.

Sinds begin dit jaar lijkt Facebook officieel tot eng te zijn verklaard, sinds de overname van Whatsapp in februari. Iedereen herinnert zich de hysterische oproepen nog wel tot het links laten liggen van Whatsapp, met als alternatief het (in mijn ogen) niet al te koshere Telegram , want dat zou wel goed zijn voor je privacy. Gratis alternatief van Russen met een dubieus verleden.  Dat was een leuke poging.

Sinds een weekje zijn er ook invites van een zichzelf verklarende Facebook-killer in omloop: Ello (www.ello.co). Geen advertenties, bescherming van je persoonsgegevens, want het wordt niet aan derden verkocht. Goed ingespeeld op een actuele tendens, privacy begint nou eenmaal belangrijker te worden en te zijn voor mensen. Reden genoeg om een kijkje te nemen, want er liggen daardoor nu wel kansen.

Na er een tijdje te hebben rondgeklikt bespeurde ik bij mijzelf heel snel dat ik me ertoe moest zetten om door te gaan. Een vreemde user experience, geen warme layout en ogenschijnlijk beperkte mogelijkheden, gaven mij het gevoel dat men niet gaat overstappen omdat Ello zo goed is, maar omdat men een grote hekel aan Facebook heeft. Dat 30.000 mensen per dag ingaan op een Ello-invite, zegt wel genoeg over de ontevredenheid die er met Facebook is.

In mijn ogen is het nu wachten op de partij die het kunstje wel gaat flikken, goed inspringen op de behoefte van een nieuw social platform die er blijkt te zijn. De snelheid waarmee er een hype rond Telegram en Ello lijkt te ontstaan (en ook weer zal afnemen), geeft aan dat die er is. Ook al is er al Path als beter alternatief, een nieuw massaal platform zoals Facebook, is er nog niet. Maar die gaat er wel komen, als Facebook niet wat gaat goeds gaat doen voor het privacy-gevoel van de gebruiker.

Werk dat werkt

twitterlinkedin

Eerder geplaatst op Tumblr op 14 augustus 2014
Vorige week werd ik gevraagd mijn ‘Werk dat Werkt’ met mijn collega’s te delen van Clockwork. Een verhaal wat ik ook graag met jullie deel:
Soms zie je iets simpels, maar toch ook geniaals langskomen, waarvan je denkt: Dat hadden wij toch ook kunnen verzinnen? Door heel goed in te spelen op punten die mensen vervelend vinden en die weten om te draaien in unique selling points, kunnen markten worden opgeschud en mensen verrast worden. Mensen verrassen, dat is wat mij in elk geval blij maakt, en waar ik een hoop inspiratie uit opdoe. Een paar voorbeelden:

Koopeenkoe.nl
In deze tijd van voedselschandalen en aversie tegen de intransparante bio-industrie weten zij daar op een heel leuke manier op in te spelen. Gewoon online een stuk koe kopen, welke gelukkig wel op een goede manier wordt geslacht en wordt verpakt in kant en klare stukken vlees van hoge kwaliteit. En heel transparent, want je kan als je wil de koe die op jouw bord terecht komt, opzoeken in de wei.

Uber:
Niet meer dat schimmige van de taxi-wereld, maar een duidelijke vernieuwing. Op een zodanige manier dat de hele taxi-wereld op de achterste benen staat door ook particulieren de mogelijkheid te bieden om als taxi-chauffeur op te treden. Terechte discussie wellicht, maar het laat wel de taxi-wereld voelen dat er toch een duidelijke behoefte aan vernieuwing is.

Airbnb
Waarom overnachten in een hotel(keten) terwijl je je ook kan onderdompelen in de locale cultuur door bij een local te gaan slapen? Doordat de oprichters hadden ervaren dat ze op een gegeven moment geen hotelkamer meer konden krijgen, want alles vol, maar nog wel bij een local konden aankloppen en dat uiteindelijk nog veel leuker vonden ook.

Meubelzaken zijn stoffig

twitterlinkedin

Eerder geplaatst op Tumblr op 22 juli 2014.

Ooit in Villa Arena geweest? Ik weet het, je komt er niet voor je lol, en er komen geef je ook niet zomaar toe. Maar als je verhuist, dan moet je wel even wat ‘inspiratie op doen’.  In elk geval, ik was er dus en heb er mijn ogen uitgekeken. Helaas iets te weinig alleen voor in het huis, meer door de manier waarop meubelondernemers nog naar de markt kijken. Ik weet in elk geval wel weer waar mijn grondige hekel aan meubelzaken en soortgelijks vandaan komt.

Woordgrappen over de stoffige meubelindustrie zijn niet grappig, wel makkelijk. Of dat ze het licht nog niet gezien hebben en zo kun je wel even doorgaan. Het licht is in het overgrote deel van Villa Arena ook niet meer aan, omdat de meubelwinkeliers zich iets te hard hebben verslikt in de waarschijnlijk torenhoge huur van dit ‘Nederlandse Mekka van de woonboulevards’. Ik ga er gezien de omvang en de bouwstijl van het complex vanuit dat het als zodanig is verkocht aan de goedgelovige winkeliers. Gevolg is in elk geval een soort half lege hal met nog een paar open winkels waarvan er toch een flink aantal ‘opheffingsuitverkoop’  in slechte letters op de ruiten hebben geplakt. Blijkbaar is de crisis nog lang niet over. Of….

Onze nieuwe buurman had een bank besteld. Hij had het maar gedaan voor zijn verhuizing zodat hij ongeveer 3 maanden later misschien wel op zijn nieuwe bank kon gaan zitten. Tot die tijd moet hij het doen met tuinstoelen. Toch best vreemd voor een product waar je weinig tot niks aan het standaard kan veranderen. De meeste wasmachines of andere electronica heb je tegenwoordig 24 uur na bestellen in huis. Onvergelijkbaar of toch niet? Wanneer er in een winkel een lamp niet op voorraad is, en je vraagt of deze wellicht via het internet te bestellen is, dan wordt je aangekeken alsof je een onbegrijpelijke combi van Chinees en Japans spreekt. ‘Nee meneer, via internet kunt u niks bestellen, alleen via de winkel. U moet toch zeker rekening houden met een levertijd van minimaal 3 weken. Dat is heel normal hoor!’ Nu was het toch mijn beurt om de winkelmedewerker aan te kijken alsof deze een ongebegrijpelijke taal sprak.

Een langere levertijd is wel een kwestie van geduld hebben. Daar ben ik niet goed in, dat weet ik. Maar een dagje, weekje of maandje langer wachten is niet erg als je verder niks hoeft te doen. Als het daarbij blijft. Niet dus:  In sommige meubelzaken wordt je wanneer je een vraag hebt over gordijnen, doodleuk gevraagd om op een andere dag terug te komen, want er was niemand aanwezig die iets over gordijnen wist. Zucht, de volgende zaak dan maar..

Crisis als oorzaak van slecht lopende meubelzaken? Een heel slecht excuus om niet mee te gaan met de veranderende wensen en verwachtingen van de consument. Teveel in traditionele denkbeelden en veronderstelde onmogelijkheden blijven hangen, te weinig aandacht voor kansen en innovaties. Gelukkig biedt dit ook kansen voor ondernemers die hier een uitdaging in zien. Want wie de wat innovatieve denkwijzen van Bol.com, Coolblue en co. in een goed woonconcept weet te gieten kan volgens mij heel snel de meubelbranche volledig op zijn kop zetten. En dat zou cool zijn. Vraag is, wie pakt die handschoen op?

Met z’n allen trappen we in de Telegram-valkuil?

twitterlinkedin

Eerder geplaatst op Tumblr op 25 februari 2014

Ik heb me verbaasd rond afgelopen weekend, erg verbaasd. Niet dat Whatsapp werd overgenomen, hooguit een klein beetje over de hoogte van het bedrag (19 miljard dollar) wat Facebook ervoor wilde geven. Een bedrag waar ik een Hyves-deja-vu van kreeg. Maar dat was zeker niet mijn grootste verbazing.

Ik heb me het meest verbaasd over de Pavlov reactie die het teweeg bij een toch grote groep. Massaal werd aangekondigd afscheid te nemen van Whatsapp (soms door het ironisch genoeg op Facebook te posten), om vervolgens aan te kondigen over te stappen naar het gratis Telegram vanwege de privacy. En dat laatste, daar kan ik gewoonweg niet bij.

Bij Whatsapp weet je namelijk enigszins waar je aan toe bent. Je betaalt € 0,89 (of 0,99 USD bij android) per jaar als abonnementskosten, een leuke manier van geld verdienen voor Whatsapp met 400 miljoen gebruikers. Dat levert Whatsapp dan ook een 100 miljoen USD per jaar op. Is er dan een noodzaak om je gegevens aan Jan en Alleman door te verkopen? Lijkt mij niet.

Telegram zegt een gratis en veilig alternatief te zijn, wat niks met je gegevens zal doen. En met die onmogelijke combinatiebelofte kan ik de makers (Dezelfde als van de Russische tegenhanger van Facebook, VKontakte) niet vertrouwen. De genoemde veiligheid blijkt net als de Russische rechtsstaat toch wel flink te rammelen, de gebruikte versleuteling wordt sterk afgeraden, naast dat er nog andere essentiële veiligheidsrisico’s worden genoemd. En dan te bedenken dat Rusland een van de grootste hacklanden ter wereld is. Ik vind dat in die context raar.

Belangrijker wellicht nog, waar wordt het geld mee verdiend wat nodig is om de App te onderhouden, om de beloofde veiligheid te bieden? Het verdienmodel is in elk geval totaal onduidelijk. Dan kunnen we als Nederlanders ons niet druk om maken, en denken dat we heel goed uit zijn. Maar, waar ik dan aan denk:

If You’re Not Paying For It, You Become The Product

Ik blijf dus voorlopig bij Whatsapp.