Categorie: Politiek

Geplaatst op

Liever symboolpolitiek dan het hebben over privacy?

twitterlinkedin

Het is weer verkiezingstijd en we zien de verschillende lijsttrekkers weer op verschillende manieren allerlei kunstjes doen, van Alexander Pechtold als volleerd file-informatieomroeper tot een Thierry Baudet die toegeeft dat hij graag klooit met uien. De debatten en de bestaande stemwijzers zijn daarentegen een poging tot serieuze kost, al zijn beide vormen ook steeds meer politieke borrelhapjes geworden met meer korte stellingnames dan diep beargumenteerde visies. Het is redelijk eenzijdig met vooral veel symboolpolitiek over de Nederlandse identiteit, zoals het staand leren zingen van het Wilhelmus. Door die symboolpolitiek missen we een belangrijk thema: Hoe denken de partijen over digitalisering en privacy?

Daarvoor kunnen we deze vergelijker bekijken en het partijprogramma van de piratenpartij lezen. Dan kom je erachter dat de Piratenpartij een aantal heel duidelijke en stevige standpunten inneemt, maar dat bijvoorbeeld de PVV hierin totaal geen standpunt heeft. De eerste partij heeft het thema daarmee goed op de politieke agenda gezet, de laatste heeft dus een grote mond over onze veiligheid, maar vergeet hierin even dat we in de 21e eeuw leven. Veel andere partijen houden ook wijselijk hun mond met standpunten die onze privacy onder druk zetten, of hebben vergeten aandacht te besteden aan de digitale overheid, zoals ook het CDA en de PvdA. Positieve uitzonderingen zijn hierin D66, Christenunie, Groenlinks en de SP, die op meer dan de helft een duidelijke en concrete aandacht lijken te hebben. Met 4 van de 11 partijen (exclusief de Piratenpartij) is dit een vrij magere oogst voor een belangrijk thema voor de toekomst. Anno 2017 verwacht je toch niet dat dit thema zo ondergesneeuwd raakt?

Er is dus weinig aandacht voor dit thema, terwijl het internet een steeds grotere rol in ons dagelijks leven speelt. Je leest dit waarschijnlijk via je mobiel, of toch op een tablet of laptop. Grote kans dat je minimaal 2 van deze apparaten in je bezit hebt. Gemiddeld heeft elk huishouden namelijk 3,7 apparaten in bezit met een internetverbinding, een gemiddelde wat eerder groeit dan afneemt. Met de steeds professionelere en hardere internetcriminaliteit, oorlogsvoering via internet en de amateuristische omgang van privacygevoelige gegevens van overheden, is het een thema wat de aandacht verdient. Wat willen de verschillende partijen precies doen om de privacy en internetveiligheid van de burgers te waarborgen? Hoe willen zij omgaan met jouw gegevens en hoe pakken zij internetcriminaliteit aan? In mijn ogen is het belangrijk om te weten wat de verschillende partijen gaan doen om mensen die niet zo goed met internet zijn te beschermen, bijvoorbeeld tegen phishing-emails die steeds slechter te herkennen zijn. En hoe willen we fiasco’s met IT-systemen als die van de politie, het UWV en de belastingdienst voorkomen, zodat we geen miljarden uitgeven, zonder echt werkende systemen ervoor terug te krijgen?

Als jij deze vragen ook ondergesneeuwde belangrijke vragen vindt, lijkt het jou dan ook een goed idee om de verschillende politieke partijen aan te sporen hierin verder openheid van zaken te geven, zonder dat je de verschillende partijprogramma’s volledig moet uitpluizen? Je kan hiermee helpen, door bijvoorbeeld dit bericht te delen of door de verschillende partijen hierover vragen te stellen. Als dit belangrijk genoeg is om je voorkeur te bepalen, dan verdienen we als kiezers duidelijkheid van de partijen hierover, toch?

Als je het niet zo belangrijk vindt, ook prima uiteraard. Dan alleen deze vraag: Mag iedereen dan alles (maar ook echt alles) over jou weten? Zo nee, wat wil je voor jezelf houden, en waarom?

Geplaatst op

Sorry

twitterlinkedin

Iets meer dan een half jaar geleden begon GeenPeil met het werven van handtekeningen voor het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. In een vlaag van naïviteit en verstandsverbijstering heb ik meegetekend daarvoor, iets waarvan ik nog altijd spijt heb. Niet omdat ik tegen referenda ben, integendeel. Alleen zijn we allemaal misleid door de intenties van de initiatiefnemers, die niks anders dan chaos in de EU willen zaaien. Daarbij heeft dit referendum een hele rare spelregel met de opkomstgrens van 30%, wat het onnodig complex maakt. Daarmee is het voor mij een parodie geworden op een goed referendum, met een kans op verandering van de referendumwet achteraf die minder mogelijkheden daartoe geeft. De eerste partijen hebben namelijk al aangegeven de wet te willen evalueren.

Met frisse tegenzin ga ik daarom vandaag naar de stembus, maar niet voordat ik sorry heb gezegd. Sorry, dat ik hiervoor heb getekend en sorry dat ik medeschuldig ben aan het feit dat jullie worden meegezogen in dit publiciteitscircus wat allang niet meer draait om de Oekraïne en het verdrag zelf. Toch hoop ik dat jullie gaan stemmen en hopelijk proberen jullie net als ik zoveel mogelijk een afweging te maken op basis van de feiten en niet door de vele fabels die zijn langsgekomen. Ook als dat op een nee uitkomt, dan verschillen we gewoonweg van inzicht. Dat kan natuurlijk ook.

In elk geval, mijn overwegingen heb ik even uitgeschreven. Eerst de belangrijkste tegenargumenten die ik heb gehoord en waarom ik het daar niet mee eens ben:

Oekraine mag niet bij de EU komen.
Eens, daar gaat dit verdrag ook niet over. Ook al lijkt een associatieverdrag op een opstapje voor toetreding, dat is een heel andere stap. Met iemand zoenen betekent ook niet dat je meteen een relatie met hem/haar hebt. Het kan er toe leiden, maar hoeft absoluut niet. Zelf ben ik ook tegen de toetreding van Oekraïne tot de EU. Mocht dat worden voorgesteld, dan kunnen we daarover een referendum houden en dan zal ik ook tegen stemmen als de situatie daar niet wezenlijk is veranderd.

Oekrainse werknemers komen onze banen inpikken.
Nog een fabel die ik heb gehoord. Oekraïners kunnen visumvrij reizen, maar niet visumvrij werken in de EU. Daarom klopt dit argument niet.

De relatie met Rusland is belangrijker.
Moeten we de relatie met het land wat op zijn minst indirect verantwoordelijk is voor het neerhalen van de MH17 belangrijker achten dan de relatie met het land wat daar ook deels slachtoffer van was? Moeten we meer doen met het land wat de landsgrenzen van zijn buurlanden niet respecteert, daar aan ordinaire landjepik doet of wil doen (Krim, Zuid-Ossetië) en daar serieus mee door lijkt te gaan? Los van de verwachting dat een nee-stem die relatie niet snel zal verbeteren, denk ik niet dat we ons niet moeten laten chanteren door Poetin en co.

Oekraïne is in burgeroorlog.
In het oosten van Oekraïne zijn Russische troepen actief, dus ik vraag me af of dit wel een echte burgeroorlog is. Maar, het feit is er dat er bepaalde delen zoals het uiterste oosten van Oekraïne niet meer onder centraal gezag staan. Moet je daar ook de mensen in het westen van Oekraïne, waar alles nog redelijk zijn gangetje gaat, daar ook de dupe van laten worden? Ik denk het niet, ik denk dat je juist moet zorgen dat die delen van het land waar het rustig is moet helpen te verbeteren, wat kan door meer handel.

Überhaupt minder EU.
Wat ik vaak hoor is dat mensen de EU zo beu zijn dat ze alles wat de EU doet willen blokkeren. Hoewel ik enorm twijfel of dat de zaak verder helpt, kan ik me nog het meeste voorstellen bij dit punt. Ja, er moet meer democratie binnen de EU komen. Ja, de EU kan en moet heel veel beter en ja, de EU is soms zo verdeeld dat het heel lastig is om goede afspraken te maken. Echter denk ik dat we door dit verdrag te verwerpen de EU nog meer verzieken en daarmee nog minder goede afspraken voor Nederland kunnen maken. Want, nu 27 landen al voor zijn, komen wij straks als enige nog even eisen dat het verdrag wordt aangepast? Als we dat al voor elkaar krijgen, krijgen we de rekening daarvan later nog gepresenteerd, vrees ik.

Genoeg over de tegenargumenten. Ik ben niet alleen voor omdat ik het met de belangrijkste tegenargumenten niet eens ben, natuurlijk heb ik nog wat andere argumenten om voor te stemmen:

Oekraïne helpen aan minder corruptie.
Een land wat zo laag staat op de wereldwijde corruptieindex moet daar inderdaad hard aan werken. Het is naïef om te denken dat ze daar alleen uit gaan komen, zonder hulp van buitenaf. Door ze daarmee te helpen in plaats van ze af te wijzen, is de kans groter dat de corruptie wordt teruggedrongen. Een tegenstem gaat mijns niet bijdragen aan een minder corrupt Oekraïne.

Poetin niet zijn zin geven om van Oekraine een marionettenstaat te maken
Poetin’s droom van een groot Rusland is steeds duidelijker geworden de afgelopen jaren, Oekraïne is voor Poetin geen soeverein land. Ook in de Baltische staten en Finland is men er niet gerust op, zeker niet met dit soort plannen. Ook al zijn ze niet bevestigd, het lijkt er heel sterk op dat Poetin verdeeldheid wil zaaien in de EU. Hij zal bij een nee vast geen glimlach kunnen onderdrukken.

Meer handel
Het klopt dat de Oekraïense economie slechts de grootte heeft van die van Noord-Holland.  Dit komt mede doordat de Oekraïense economie enorm gericht was op Rusland. Sinds 2014 is die handel enorm gekelderd vanwege de conflicten met de Russische buur, een heel logisch gevolg. Door het bieden van een alternatief kan Oekraïne die afhankelijkheid opbouwen en zich minder laten dicteren en chanteren door Moskou.

Voor mij is dit verdrag iets waar we weliswaar op korte termijn niks aan hebben, maar op de lange termijn helpt Oekraïne een stabiel en fatsoenlijk land te maken. Het helpt het land aan een alternatief voor het zijn van een marionet van Rusland en Poetin. Het helpt de EU aan een stabiele buurman en maakt de kans op chaos in de achtertuin tegen. Dus sorry, ik stem daarom voor.

Geplaatst op

Legaal liegen

twitterlinkedin

Dit jaar is weer een echt verkiezingsjaar en dat maakt het een speciaal jaar. Daarmee bedoel ik niet dat het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne dit jaar nou zo speciaal gaat maken, het gaat mij meer over de verkiezingen in de VS. Niet om de uitslag op zichzelf per se, maar om de ontwikkelingen eromheen. Want verkiezingen in de VS betekent de introductie van nieuwe campagnetechnieken, die we ongetwijfeld terug zien komen aan deze kant van de oceaan. Heel interessant om in de gaten te houden.

Ultiem wegkomen met leugens
Dat het in verkiezingen niet draait om de pure waarheid is iedereen wel bekend, en dat het allemaal draait om framing, een bepaald momentum en hoe je overkomt op je doelgroep. Een presidentsverkiezing in de VS is wel een verkiezing waarbij dat allemaal naar het allerhoogste niveau wordt getild. We hebben het al gezien bij Donald Trump die wegkomt met een blunder over de locatie van Parijs, maar ook door enorme campagne discussies over de geboorteplaats van Barack Obama (of die van huidig kandidaat Ted Cruz) en de emails van Hillary Clinton. Het vergrootglas op de echtgenoot van kandidaten is daarbij ook enorm. Met complete sites over de potentiële presidentiële vrouwen en hun achtergronden, want er moet natuurlijk goede support zijn achter de Commander and Chief. Je kan het je niet voorstellen dat we dit in Nederland zouden gaan doen. Mark Rutte was als vrijgezel bij voorbaat kansloos in de VS, over Jan Kees de Jager maar te zwijgen.

Je denkt wellicht, dit gaat al ver, maar in de VS gaat men soms nog een paar stappen verder. Al jarenlang allerlei vuile trucjes, met het stelen van aantekeningenblokken, het doelbewust laten mislukken van onderhandelingen van je aanstaande tegenstander, niks is te gek. Keiharde spots die duidelijk als doel hebben andere kandidaten kapot te maken, zonder een duidelijke afzender. Tegen Obama, tegen Romney, tegen Trump, tegen Sanders, slechts een aantal voorbeelden van poging tot harde karaktermoorden die wellicht effectief zijn, maar soms ook hilarisch slecht. Soms bijna jammer dat we dit niet in Nederland hebben.

Je ziet dat bepaalde technieken of tendensen soms overwaaien naar Nederland, met als beroemdste voorbeeld de ‘U draait meneer Bos’ van Jan-Peter Balkenende. Ook het fenomeen dat de Eerste Kamer politiseert zou je kunnen linken aan de politieke spelletjes in de Senaat in de VS. Ook bij ons is objectiviteit soms ver te zoeken en de framing niet van de lucht, denk maar aan de bonnetjesgate. Maar uiteindelijk gaan we nog wel politiek over de rooie als iemand de Tweede Kamer een nepparlement noemt of een parlementaire commissie een fopcommissie. Gelukkig wel ergens, maar toch zie je ook daar een duidelijke verharding qua campagnes.

Waar je in de normale economie een reclamecodecommissie hebt om bepaalde leugens aan de kaak te stellen, lijken politieke campagnes daar volledig buiten te vallen.  Die onbegrensde mogelijkheden van een campagne zijn soms vreemd, als je kijkt naar de controle die er op normale, niet-politieke campagnes is. Alle feiten worden politiek gemaakt, als je wijst op het een willekeurig feit over bijvoorbeeld vluchtelingen, wordt je al een wegkijker van een willekeurig ander feit genoemd. Of in de aanloop naar het Oekraine referendum, waar je of op de spionnenlijst van Poetin staat of een antidemocratische eurofiel bent. Blijkbaar wordt het ook in Nederland normaal om volledig legaal mensen volledige onzin en leugens op de mouw mag spelden, zolang het maar in de politieke context is. Apart als bijvoorbeeld banken en voedselproducenten wel al hun claims moeten onderbouwen, maar dat is nu eenmaal de politieke werkelijkheid.  Maar ergens maakt het dat ook wel weer leuk.

Nieuwe technologische ontwikkelingen
In de kantlijn van deze verkiezingen zie je ook dat bepaalde bedrijven instappen en experimenteren met nieuwe technieken. Snapchat gaat zijn entree maken in de campagnes, net als Virtual Reality bij de New York Times, maar het meest opzienbarende is dat Google gaat testen met de mogelijkheid om presidentskandidaten direct te laten publiceren bij de zoekresultaten. Nu de eerste ronde pas nu echt begint met de voorverkiezingen in Iowa, verwacht ik dat er nog veel meer gaat komen. Dit maakt dit jaar ook voor de (online) marketeers een speciaal jaar met vast en zeker meer technologische ontwikkelingen om ook te kunnen gebruiken buiten politieke campagnes. Ook kunnen bepaalde experimenten de grenzen van het toelaatbare iets teveel opzoeken, een privacyschandaal in deze verkiezingen sluit ik niet uit. Eigenlijk was die er al zelfs met Bernie Sanders die aan het rommelen was in de campagnedatabase van Hillary Clinton, maar dat zal waarschijnlijk slechts het begin zijn.

Juist dit soort experimenten, schandalen, campagneblunders en alles wat er nog meer gaat komen dit jaar, maakt het voor een marketeer als ik extra leuk. Ook al is het misschien ernstig dat sommige politieke debatten niet meer normaal over de feiten kunnen gaan, aan de andere kant levert dat interessante en soms hilarische taferelen op. In de VS is het begonnen en gaat het dit hele jaar door, wij mogen in elk geval dit voorjaar ervan proeven. En los van wat ik van de inhoud vind, het hele proces, het hele gedoe erachter vind ik leuk en interessant. Het wordt mooi, ik heb er zin in!